მახსოვს იმ ღამეს მთვარის დამაბრმავებელმა სილურჯემ გამაღვიძა, უცნაურად ლივლივებდა, თითქოს ზღვაში ჩაძირესო... მთელი ღამე მესაუბრებოდა ტალღების ენით, მიყვებოდა რამდენჯერ უნახავს ჩემი თვალის გახელა, რამდენჯერ შეუმჩნევია მათში სხივი და ტკივილი, სევდა და იმედი, რამდენჯერ მიოცნებია მისი შემყურე, რამდენჯერ მომიყოლია სიყვარულზე... თურმე რამდენჯერ გვისაუბრია ჩაძინებამდე.
მომიყვა ჩვენი პირველი პაემანი ტბის ნაპირზე, ზაფხულის გვიან საღამოს, შიშველი ფეხებით და მზისფერ თმაში ჩაწნული თეთრი ლილიებით რომ მივედი და ცისფრად რომ გამიფერადა, მე კი ტბის ზედაპირს შევეხე ხელის გულებით, მადლობის ნიშნად, სადაც მისი სახის ანარეკლი ტივტივებდა;
მე არ მახსოვდა... შემრცხვა რაღაცნაირად, როგორ არ მახსოვდა პირველი პაემანი?.. მისი ნაჩუქარი ცისფერი ლილიები?
მე არაფერი არ მახსოვდა, მაგრამ მას ახსოვდა ყველაფერი, ყოველი წუთი და წამი, ყოველი ნაბიჯი ჩემი... თითქოს ხელახლა ვსწავლობდი სიარულს, თითქოს პირველად მესმოდა ბგერები... თითქოს პირველად წარმოვთქვი სიტყვა, შევეხე ფერებს...
ზღაპარს გავდა, ლამაზ სიზმრებს რომ უძღვება წინ...
ვგრძნობდი, როგორ მეპარებოდა ძილი ნელნელა, ის კი ნაზი ხმით მიყვებოდა და მიყვებოდა, არ ჩერდებოდა... რბილად გადავყავდი ზღაპრიდან სიზმარში. ვგრძნობდი... მეფერებოდა, არ მტოვებდა მარტო, რომ არ შემშინებოდა.
მართალი გითხრა, არც კი ვიცი რისი უნდა შემშინებოდა, მაგრამ ზრუნვას ვგრძნობდი, სათუთს, მშობლიურს... სიყვარულს ვგრძნობდი, ლურჯ სინათლედ შემოჭრილს.
გამახსენა ყველა სიზმარი, რაც კი მინახავს გათენებამდე და ყველა ზღაპარი - რაც კი მომისმენია დაღამებამდე, გამახსენა ათასი სიცოცხლე და ერთად ამიკინძა ვარსკვლავებად, მძივად დამკიდა გულზე... თვალებშიც ვარსკვლავები მიციმციმებდა, ვტიროდი... არ ვიცი რა მიხაროდა, უბრალოდ მის ხმაზე ვტიროდი.
მოგისმენია მთვარის სიმღერა?..
ყველა სირინოზი ერთად რომ გააცოცხლო და ამღერო, ვერ შეედრებიან, ახლოსაც ვერ მივლენ, ვერ გადაფარავენ მის ერთ ბგერას. მოჯადოვება მისი მოგონილია...
მიმღეროდა და თან ცრემლი სდიოდა, ცვარად მიტოვებდა ხელის გულებზე, თითქოს გედივით უკანასკნელად მღეროდა... გულს მიკლავდა, ვერ უძლებდა მის სილამაზეს. მივხვდი... გამახსენდა, რატომ ვირჩევდი მესაიდუმლედ, ჩემს მეზღაპრედ, გამცილებლად... გამახსენდა, რამდენჯერ უმღერია ძილის წინ და დამვიწყებია ყველა ტკივილი. სველი სიგრილე ვიგრძენი, და მივხვდი, ფსკერიდან მე შევცქეროდი მას, ჩემს თავზე ლივლივებდნენ ტალღები, მაგრამ... შიშიც კი ვერ მოვასწარი, ისე შევცურე სიზმარში.
მხოლოდ, თვალებში მისი სილურჯე დამრჩა...
/20.10.2016/
Комментариев нет:
Отправить комментарий