უბრალოდ ძნელია ახალი წიგნის გადაფურცვლა, სადაც მთავარი გმირი შენ თვითონ ხარ და არა სხვა, რომლის ნაფეხურებსაც კვალდაკვალ მიყვებოდი, ძნელია ახალი კარის გაღება და გადაბიჯება, წარსულის ჩამობერტყვა და კარის ზურს უკან მოხურვა მაშინ, როცა ეს ნაბიჯი შენია და არ იცი წინ რა გელის, ძნელია გაუკვალავ გზაზე სიარული, განსაკუთრებით მარტო…
შეუცნობლის შიში, მთავარი მიზეზი ყველა სხვა შიშის და ერთ წერტილზე გაყინვის. ხშირად, უკვე გამოღებული კარის ზღურბლზე დგახარ და გაქვს არჩევანი, ან კარი გამოიხურო და წინ გადადგა ნაბიჯი, ან გაჩერედე და ეს გაჩერება უსასრულოდ აქციო, ან უკან მობრუნდე. ამ დროს ბევრი რამ გექაჩება «უკან» ან გყინავს ადგილზე, და მხოლოდ ერთი — შიში გიშლის ხელს ნაბიჯის წინ გადადგმაში, იქ, სადაც მხოლოდ სიყვარულის იმედი შეიძლება გქონდეს…
და ეს შიში ხშირად იმდენად ძლიერია, რომ ფარავს ყველაფერს, ერთი შეხედვით «უკან მოტოვებულს»… ფარავს აუტანელ ტკივილსაც კი, ტანჯვას, სასოწარკვეთას, უჰაერობას, ჭუჭყს და სიბინძურეს და სწორედ ამ დროს გონიერი ადამიანის გონებაში იბადება ისეთივე მტკივნეული, სასოწარკვეთილი და ჭუჭყიანი ფრაზა, როგორიც არის «მიჩვეული ჭირი სჯობს მიუჩვეველ ლხინსო»…
დარწმუნებული ვარ, სწორედ ასეთ დროს გაუელვა ადამიანს აზრად ამ «ჭეშმარიტებამ». მე კი, ერთი უგუნური, სრულიად ბრმა და ფეხშიშველი, ფეხებდასერილი ისე მივაბიჯებ წინ, რომ წარმოდგენაც არ მაქვს ჩემი ჭრილობები ღირს თუ არა ამად.
უკვე მერამდენე კარი გავაღე და დავხურე, მერამდენე ეკლიანი გზა გავაცანი ჩემს დასერილ ფეხის გულებს და მაინც არაფერი მაჩერებს…
ამაზე მეტი უგუნურება რა გინდა?! ან რომელი გონიერი დაგეთანხმება შენი გიჟური შემოთავაზება მიიღოს და გამოგყვეს «ბრმად»?! და მე მესმის მათი… კომფორტის ზონის დათმობის გაბედვა სულაც არ არის გონივრული საქციელი.
«გაბედვა» ხომ საკუთარი ბედის შეცვლას ნიშნავს, ვის აქვს ამის უნარი ბედს ეთამაშოს, ვის ეყოფა გამბედაობა (?)…
მე კი სხვა არაფრის შეთავაზება არ შემიძლია, გარდა იმისა, რომ ამ გზაზე სვლას გავბედავ მასთან და მისთვის, მაგრამ არა მის მაგივრად…
