(სანამ ცრემლი სისხლად იქცევა)

...დრო წამებად მეცლება, როგორც გადახსნილი ვენები იცლებიან სისხლის წვეთებად;

ხელს არ ვუშლი, ბინტებს არ ვახვევ... დაე, დაიცალოს ბოლომდე, ტკივილის ამოწურვამდე, სიკვდილამდე... სიცარიელემდე; რომ მერე სიცოცხლით შევავსო წითელ ცრემლად დაღვრილი გრაალი... ამბობენ, ვინც ამ გრაალიდან შესვამს, სამუდამო სიცოცხლე მიესჯებაო... (!) არავინ არ სვამს... ვინ დალევს, როცა მუდმივი მოწყენილობით გადაღლილები, სიკვდილს ეძებენ... ვის რაში სჭირდება?..

სამყარო თავს იკლავს... ღმერთი ჩვენში კვდება... არავინ აწვდის ხელს, არავინ ამშვიდებს, არავის არ უნდა ყველაფრის თავიდან დაწყება... აღარ სჯერათ მისი!.. აღარ სწამთ სიყვარულის! რაღა აზრი აქვს გაუმაძღარი მიწის სისხლით კვებას, თუკი მსხვერპლი ამაოა, თუკი ღმერთებს აღარ უნდათ დაბადება...

რა აზრი აქვს ცის ლაჟვარდით მოხატვას, თუ ზეცისკენ სწრაფვა მკვდარია და ფრენის სურვილი არავის უჩნდება... ის მაინც აღარ მიგიზიდავს, ისევე როგორც კასტრირებულ სულს არ იზიდავს ბოტიჩელის ვენერა ან პრაქსიტელეს აფროდიტე. უფუნქციოა თვალი, თუ ის სილამაზეს ვეღარ ხედავს... უფუნქციოა სული, თუ მას სიცოცხლის წყურვილი არ კლავს...

უფუნქციოა გრაალიც, თუ მისგან არავინ შესვა, სანამ ცრემლი ისევ სისხლად იქცევა...

/14.10.2016/