აკრილი. ტილო.
суббота, 29 апреля 2017 г.
вторник, 11 апреля 2017 г.
четверг, 6 апреля 2017 г.
среда, 5 апреля 2017 г.
როცა სამყარო ვერ გიტევს...
როცა ხარ ზღვა და ვერ გიტევს წვეთი,
შენ მას ზღვად აქცევ, ის შენში კვდება.
...და ეს სამყარო საკმარისი არ არის შენს დასატევად!
შენ ხომ იცი... როცა ვერ ვიტევ შენს ერთ ცრემლს,
ჩემ ცას ნაპრალები უჩნდება და სკდება,
ღრუბლის ნაფლეთებად იშლება ზეცა.
როცა ვერ იტევს შენს სილამაზეს, შენს ფაქიზ რხევას...
შუშის ყუთში დამწყვდეული ზღვასავით ბობოქრობს, ღელავს!
შენ იცი...
როცა ვერ ვიტევ შენს ერთ, ღვთაებრივ ბგერას,
მე ყველა სიმფონიას ვუკრძალავ ჟღერას...
და დუმილში გისმენ.
როცა სამყარო ვერ გიტევს...
თითქოს ასი ათასი ვარსკვლავი ფეთქდება ცაში... ერთდროულად,
ათასი მზე ერთად იწვის და ელავს,
ანგრევს ყველა გარსს, კედელს და იფრქვევა შენში,
როცა სამყარო ვერ გიტევს “ერთს”...
შენ ერთს...
როცა ვერ გიტევ მე,
ჩემი გარსიც მზესავით იწვის და დნება... კვდება,
და როცა ჩემი სამყარო აღარაა საკმარისი შენს დასატევად,
მე მას ვტოვებ და ვიღვრები შენში, წვეთივით,
მეც შენში ვკვდები...
/05.04.2017/
Подписаться на:
Сообщения (Atom)