როდესაც მშვიდი წყლის ზედაპირზე დიდი სისწრაფით ვარდება მძიმე ქვა, ზედაპირზე ტალღები წარმოიქმნება, წყალი ღელვას იწყებს... წყლის "აღელვება" მხოლოდ და მხოლოდ რეაქციაა ქვაზე, მის ქმედებაზე... და ეს სავსებით ბუნებრივია. ქვა ჩუმია, ხმაურს წყალი იწვევს მხოლოდ, როცა ქვა მასში ვარდება. ამიტომ ერთი შეხედვით "მღელვარე" და "ხმაურიანი" წყალი უფრო აგრესიული გვეჩვენება, ვიდრე მისი გამომწვევი მიზეზი - ქვა. ჩვენში გამჯდარი სტერეოტიპები და დოგმები ხელს გვიშლიან აგრესორი ქვაში დავინახოთ და არა წყალში, რომელიც სინამდვილები მხოლოდ რეაქციაა აგრესიაზე და სხვისგან "მიღებული" აგრესიის გარეგანი გამოხატულება - ანარეკლი, რომელიც სრულიად გამორიცხავს აგრესიას თავის თავში. სარკე რაც უფრო სუფთაა, მით უფრო კარგად ჩანს მასში არეკლილი ნაკლოვანებები, ამგვარად სარკის ბრალი არაა, თუკი მასში სიმახინჯემ ჩაიხედა. ჩვენ კი ხშირად (თუ ყოველთვის არა), სწორედ სარკეს და წყლის ზედაპირს ვაწერთ აგრესორის იარლიყს, იმისთვის რომ ნამდვილი აგრესიის წყარო დავფაროთ და სხვას გადავაბრალოთ ჩვენი ნაკლოვანებები. ჩვენ წყალს მისი ბუნებრიობისთვის განვსჯით, სიმშვიდეს მოვითხოვთ მისგან და ვუკრძალავთ "აღელვებას" მაშინ, როცა ღელვის მიზეზი თავად ვართ. მაგრამ.. მიუხედავად ზედაპირული ღელვისა, წყალი სიღრმეში ყოველთვის მშვიდია. მათი მდგომარეობის გარეგნულად შეფასება სიბრიყვე იქნებოდა, ვინაიდან ქვა, მიუხედავად სიჩუმისა - აგრესორია, წყალი მიუხედავად ხმაურისა - მსხვერპლი.