მახსოვს...

მე მახსოვს ყველაფერი... მახსოვს ატომად გახლეჩა, გულის პირველი ფეთქვა მახსოვს, პირველი ამოსუნთქვაც... მახსოვს ფრენა, ფრთებით თუ უფრთოდ... ხოხვაც მახსოვს ფრენამდე. მახსოვს ოკეანე, ტალღების სისველე, სიცელქე, ბრიზი მახსოვს თვალდახუჭულს, ქვიშაზე მწოლიარეს რომ მიგრძვნია სახეზე... მახსოვს პირველი ყვავილობა, მიწიდან ამოფეთქვა, ფოთოლცვენაც და პირველ თოვლად მოსვლაც, ენძელების სურნელად ფრქვევა მახსოვს... სინათლე მახსოვს, სხივებად დაშლაც... სრული სიბნელეც მახსოვს... სინათლემდე. მახსოვს სიყვარული, ტკივილი, ღიმილი... ყველა იარა. სიცოცხლის შეხება მახსოვს... სიკვდილის გემოც. მე მახსოვს მელოდია, აი ის - მთავარი! სულ რომ დამყვება თან, სულ რომ ისმის ატომებს მიღმა... მე თვით უკვდავება მახსოვს, მარტოობის სევდით გაჟღენთილი.

მაგრამ, ხანდახან... ხანდახან მინდა დამავიწყდეს ყველაფერი; მინდა დამავიწყდეს ფიქრი, ყველა გრძნობა და შეგრძნება, ყველა სიხარული და ტკივილი; ნოტები ხომ არ ფიქრობენ, ისინი მხოლოდ მღერიან, წვიმა უბრალოდ წვიმს, თოვლი უბრალოდ თოვს, ქარი უბრალოდ დაქრის ნებაზე, მზე - უბრალოდ ანათებს...

მე ყველაფერი მახსოვს, რაც მიგრძვნია, რაც მიგემია და განმიცდია, ყველაფერი... გარდა იმისა, რაც ვარ.

მე კი სიმღერა მინდა ვიყო და არა მომღერალი; ნოტი მინდა ვიყო და არა სიმი, ან თითები, რომლებიც ამ სიმებზე უკრავენ; მელოდია მინდა ვიყო და არა მუზა, ან მისი შემქმნელი...

მე არ მინდა ვიყო ფრინველი, არც ანგელოზი, არც ფრთები მინდა, არ მინდა მახსოვდეს ფრენა... თვითონ ფრენა მინდა ვიყო! მე არ მინდა მახსოვდეს სიყვარული, არ მინდა ვგრძნობდე... თვითონ სიყვარული მინდა ვიყო!
არ მინდა ვსუნთქავდე, თვითონ სუნთქვა მინდა ვიყო! მე არ მინდა მახსოვდეს ღმერთი...

მე არასოდეს მახსოვს ის, რაც ვარ...

/26.11.2016/