გზა არსაით

რა ტყუილად ჰგონია ადამიანს, რომ გზას, რომელსაც მიუყვება სადღაც მიიყვანს. ის სულ მიდის, მიდის და ეძებს გზის დასასრულს, რომელიც არ არის. ბნელ ოთახში შავი კატის ძებნას გავს ეს ძიება. ის ყოველთვის ეძებს, იბადება - კვდება, მერე კვდება და ისევ იბადება, ან უფრო სწორად ყოველთვის იბადება, ყოველი სიკვდილის მერე რაღაც ახლად, მაგრამ.. სულ ეძებს, გაუთავებლად ეძებს.

ეძებს დასასრულს... ან დასასრულს რაღაცის დასაწყისის.

მერე და, სად გინდა იპოვო დასასრული ამ უსასრულობის გზაზე? ან სად იყო დასაწყისი.. ალბათ ყველაფერი იქ მთავრდება საიდანაც იწყება, თითქოს ლოგიკურია, მაგრამ სად.. მარადიულობაში??? მარადიულ დასაწყისებში და დასასრულებში, უსასრულო დაბადებებში და სიკვდილებში გზაც უსასრულოა! ადამიანის ძიებაც უსასრულოა... მინიმუმ იქამდე, სანამ არ მიხვდება, რომ თვითონაა ეს გზაც და მარადისობაც.

ჰო! მე ვარ გზა, მე ვარ უსასრულობა!

ეს მე თავად უსასრულობამ მითხრა ერთხელ, ან ბევრჯერ, არ მახსოვს... უსასრულობა ადამიანის სულის სიფართოვეა, ან პირიქით, მისი გაფართოვება-კუმშვის პროცესიც ხომ მუდმივია, როგორც სხვა ყველა მოძრაობა იქ, სადაც მუდმივი სიცოცხლეა. გულით რომ გინდოდეს სიკვდილი და გაქრობა, ვერ გაქრები, მაინც უსასრულობაში მოგიწევს ყოფნა, მაქსიმუმ დროებით დაივიწყო ეს მუდმივი მდგომარეობა და... ალბათ ამიტომაც ვკვდებით დროებით, ანუ "ვიბადებით" აქ, მარადისობის შეგრძნებით გადაღლილები აქ ვისვენებთ და მოგვწონს შიშის ეს მდგომარეობა, თითქოსდა დასრულებადი, მოკვდავი არსებები ვართ, და ზუსტად ეს შიში გვაიძულებს ძიების მუდმივ პროცესს, სანამ ვეძებთ, ესე იგი ჯერ კიდევ არ ვიცით ამის შესახებ...

არადა თითქოს სწორედ ეს მარადიულობა გვინდა დავინახოთ ჩვენში ისევ, თითქოს სწორედ ამას ვეძებთ, თითქოს ჩვენი ყველა ქმედება ამაში დაჯერებას ემსახურება, ყველა რელიგია თუ სულიერი სწავლება, თითქოს ყველაფერი იმისკენ გვიბიძგებს რომ არ უნდა გვეშინოდეს სიკვდილის... ჩვენ კი ჯიუტი ბავშვებივით, თან გაუცნობიერებელი სიხარულით ვეთანხმებით ამ ყველაფერს და ამავდროულად უშინაარსო შიშს ვაგრძელებთ, ცოცხალი თავით არ გვინდა ჩვენი მარადიულობის დაჯერება. ეს იმიტომ, რომ ჩვენ უბრალოდ ძიების პროცესი მოგვწონს. გვგონია, თუკი დავაჯერებთ ადამიანს ამაში, ბედნიერი იქნება, მაგრამ... აბა უთხარი რომ მისი გზა უსასრულოა და მიდის არსაით?.. რომ თვითონაა ეს გზაც და უსასრულობაც და ვერსად გაექცევა საკუთარ თავს?.. დამიჯერე ნამდვილი შიში და პანიკა ამის მერე დაეწყება. უბრალოდ დააკვირდი მის ფართოთვალებიან შიშს ამ მომენტში, როცა ამის თქმას შეეცდები, დააკვირდი როგორ ეცდება დაგარწმუნოს რომ... ცდები!
ან უბრალოდ ადგება, გაიქცევა და გააგრძელებს ოხვრას და კვნესას სიკვდილის და დასასრულის მოლოდინში. მთავარია ამ მცდელობის დროს ჯვარზე არ გაგაკრან... ასეთიც გვახსოვს.

არა, ადამიანს არ სჭირდება სიმართლე, ის ყოველთვის გაურბის მას, ჭეშმარიტების ძიებაში თავად ჭეშმარიტებას გაურბის - საკუთარ თავს. გაურბის საკუთარ გზასაც, ვინაიდან ეს გზაც რომ თვითონაა, იცის მან შინაგანად... საკუთარი თავისგან გაქცევა კი მისი "დაბადების" არსშივეა ჩადებული, ის სწორედ ამიტომ დაიბადა აქ, მისი მიზანიც ეს იყო - გაექცეს და დაისვენოს დროებით, ეს მისი უფლებაა.

ჩვენ აქ ყველა გამოქცეულები ვართ!

ჩვენი ძიებები და "შიშები" კი მხოლოდ მაშინ გაქრება, როცა უსასრულობაში საკუთარი თავის დანახვა აღარ შეგვაშინებს...

/16.09.2016/