"ცრემლები ადამიანის სულისთვის კათარზისიაო", მითხრა ერთხელ მეგობარმა..
მე უხმოდ დავეთანხმე...
გამახსენდა რამდენ რამეს გამოუწვევია ცრემლი ჩემს თვალზე, ჩემ სულში, როგორც ტკივილს, ისე სილამაზეს, როგორც მწუხარებას, ისე - ბედნიერებას... ყველაზე მეტი კი სევდიან სიყვარულს. ყველას უტირია სევდიანი სიყვარულის ისტორიაზე, ყველას ვისაც ცრემლი არ ამოშრობია სულში...
აი უყურებ ზღვაში ჩამავალ მზეს და ხვდები, რომ წყალი და ცეცხლი განუყოფელია, ცოცხლად ხედავ მათ ისტორიას, როგორ იძირება ეს ცეცხლმოკიდებული უზარმაზარი მზე მასში და ზღვასაც აალებს, მაგრამ არც მზე ქვრება ზღვაში და არც ზღვა იწვის მასთან ჰაეროვანი შეხებით... უბრალოდ მის ზედაპირს მოლივლივე ბილიკად ეფინება, ისე რომ, გინდება ზედ გაიარო ფეხშიშველმა, ფეხის გულებს ალმოკიდებული ტალღები გააცნო, ხელის გულებს კი სველი მზე შეახო... და ცრემლი მოგდის, ვერც კი ხვდები რატომ, უბრალოდ თავისით მოდის.
...მათი შეხება, ყოველთვის იწვევს ცისარტყელას; მზის ზღვასთან, წვიმასთან, ჩანჩქერთან... სადაც არ უნდა შეხვდეს ცეცხლი წყალს, ყოველთვის ასე ეფერებიან ერთმანეთს, ყოველთვის ფერებად იშლებიან... ხედავ, რომ ცისარტყელა მათი ერთობლივი შემოქმედებაა, მათი ნაფერები სიყვარულის ნაყოფი, მათი პირმშო... შენი თვალებით ხედავ მათი სიყვარულის სილამაზეს, მდუმარე ლოცვას რომ გავს და ისევ გეტირება უნებლიედ, გაუცნობიერებლად, თითქოს შენი სული ითხოვს ამას და ვერ ხვდები რატომ, მაგრამ...
იცი რას მივხვდი?? ცრემლებს თვალებში სხივი თუ არ დახვდა, ისე ცისარტყელად ვერ იქცევა შენ სულში.
/13.09.2016/
Комментариев нет:
Отправить комментарий