მე ვარ სამყაროში ყველაზე სუსტი... და ამავე დროს ყველაზე ძლიერი;
მე მტკივა, როდესაც ზუგრში მირტყამენ დანას... მაგრამ, უგრძნობი ვხდები, როცა მკერდს ტყვიას ვუშვერ;
მუხლზე ვეცემი, როდესაც სხვის სიმძიმეს ვხედავ... მაგრამ, ფრთებს ვშლი, როცა ჩემ ტვირთს მივათრევ;
გულიდან სისხლი მდის, როდესაც მებრალება... მაგრამ, მშვიდი ვარ, როცა ვანადგურებ;
მე ვტირი, როდესაც ხიდან მოწყვეტილ ფოთოლს ვუყურებ... მაგრამ, კლდესავით ცივი ვხდები, როცა ადამიანებს ვკარგავ;
მე ვერ ავიტან თუნდაც ერთი ადამიანის ჩაგვრას... მაგრამ, ყველაზე ცივსისხლიანი ვხდები მათთან ბრძოლებში;
ვთმობ, როდესაც მიყვარს... მაგრამ, ვკლავ, როცა სულს მართმევენ;
მე შეიძლება სიცოცხლე დავთმო ერთი ყვავილის გამო... მაგრამ, უკანმოუხედავად გადავწვა განვლილი მინდვრები;
მე ალბათ ვერ გავუძლებ თოთო ბავშვის მზერას... მაგრამ, ღიმილით ჩავხედავ თვალებში თვით სიკვდილს...
მე ვარ ტკივილიც და სიხარულიც;
ცეცხლიც და მისი წამლეკავი ცრემლიც;
დანაც და მისი მსხვერპლიც;
მოკვდავი და უკვდავი...
დაცემულიც და... სიყვარულის ანგელოზიც;
მე არავინ ვარ... და ვარ ყველაფერი!
/16.08.2016/
Комментариев нет:
Отправить комментарий