სინამდვილეში ისინი ყველა განვლილია, მაგრამ არჩევანს ყოველთვის მხოლოდ ერთზე ვაკეთებთ. შენ ყოველთვის აცნობებ საკუთარ თავს, მილიონი გზიდან საუკეთესო რომელია შენთვის, და შენც მანდ იმ გზას ირჩევ, თუმცა ისიც არ გახსოვს, რომ პარალელურად სხვებსაც გადიხარ, ყველას, ყველა სავარაუდო გზას, რომელიც შეიძლებოდა აგერჩია. შენ ყოველთვის იმ გზას ირჩევ, რომელშიც დარწმუნებული ხარ, გჯეროდეს ამის, იმიტომ რომ გახსოვს, უფრო სწორად გეხსომება მომავალში.. მე ხომ მახსოვს? ესეიგი შენც გახსოვს, უბრალოდ დროის თვისებაა მხოლოდ უკან ყურება, თითქოს ჩამქრალი ფარებით მიდიხარ წინ. არადა გატკეპნილი გაქვს ეს გზები, შენ კი მხოლოდ ერთ ნაბიჯს ხედავ წინ, მეტს ვერ...
თუმცა წარსულსაც აქვს ეგ თვისება, რაც მეტი დრო გადის და რაც მეტ მანძილს გადიხარ, ის განვლილიც გავიწყდება, ვეღარ იხსენებ, ან ბუნდოვნად იხსენებ. ჩვენ ხშირად არ მოგვწონს ჩვენი არჩევანი კონკრეტულ მომენტში, შემდეგ კი ვხვდებით, რომ თურმე სწორი გადაწყვეტილება მიგვიღია მიუხედავად იმ მომენტში გადატანილი ტკივილისა თუ დანაკარგისა. რაღაც გვაიძულებს იმ მომენტში გადაწყვეტილების მიღებას და ვერ ვხვდებით რა...
შენ ამას გინდა წინათგრძნობა დაარქვი, გინდა დეჟავიუ, გინდა მფარველი ანგელოზი, ან უმაღლესი მე, ან თუნდაც ღმერთი... ეს ჩვენ თვითონ ვართ, ის ვინც სადღაც გულის სიღრმიდან გვკარნახობს, მან იცის, ზუსტად იცის რა არჩევანს რა შედეგი მოჰყვება, იმიტომ რომ მას ეს უკვე ნანახი და განვლილი აქვს მილიონ ვერსიაში.
ილუზორული აგონია ჩვენს ცნობიერებას აიძულებს მომავლის დავიწყებას, მაგრამ სულზე აგონია არ მოქმედებს. მეხსიერება მხოლოდ ჩვენი ტვინის თვისებაა, სულისას არ გავს, მეტიც, სულს მეხსიერება საერთოდ არ აქვს, მას მხოლოდ ცოდნა აქვს. იმისთვის, რომ გახსოვდეს მომავალი, არაა აუცილებელი ტვინის დაძაბვა, ის მაინც უსუსური და დროებითია, დროების შვილი...
მე გიხსენებ შენი “ხვალიდან”, მაგრამ ჩემს მომავალს ისევე ვერ ვხედავ, როგორც შენ ვერ მხედავ ამჟამად. გზების მსგავსად მომავალიც პარალელურია, ისევე როგორც წარსული, ამიტომ ნუ იფიქრებ რომ შენ არჩევანს მხოლოდ წარსულში ან მომავალში აკეთებ, არა, შენს არჩევანს ყოველთვის “ახლა” აკეთებ, ამ მომენტში, ამ წერტილიდან და ამ ნაბიჯით... გადაწყვეტილებას კი დროის მიღმა იღებ, იქ, საიდანაც ყველა დრო და გზა ერთ რუკაზეა გაწერილი, შენივე დაწერილი და განცდილი. აქ გაკეთებული არჩევანი ყველა დროში ერთნაირად მოქმედებს, შედეგს ცვლი როგორც აქ, ისე წარსულშიც და მომავალშიც.
ხანდახან ასეც ხდება, როცა გამოუვალ მდგომარეობაში ვვარდებით, თითქოს ერთ წერტილში ვიყინებით და გზა არსაიდან ჩანს. ვდგავართ გზაჯვარედინზე და მიუხედავად ბევრი მიმართულებისა, არ ვიცით საით წავიდეთ. ამ დროს ჩვენი გადაწყვეტილება ყველაზე მნიშვნელოვანია, და თითქოს ვიღაც ხელოვნურად აქრობს შუქებს, და გვაფარებს შუქგაუმტარ ფარდას, რომ ვერ დავინახოთ ვერცერთი გარედან შემოსული სხივიც კი...
ამ დროს შეიძლება ყველაზე დიდი არჩევანი არჩევანზე უარის თქმა იყოს, მიყუჩება და გარინდება იმ ერთ წერტილში, გულის ყურის დაძაბვა, იმიტომ რომ სწორედ აქ, როცა შენ ჩერდები და მიენდობი სიჩუმეს, როცა გარშემო ყველა კარი ჩარაზულია და ბნელა, მხოლოდ ის კარი იღება, რომელიც წინასწარ გახსნილი დატოვე. დანარჩენი კარები კი ჩააბნელე, რომ არჩევანის მრავალფეროვნებას შენთვის თვალი არ მოეჭრა... სწორედ აქ იცვლი მიმართულებას, მთავარია სიბნელემ და ვაკუუმმა არ შეგაშინოს.
და მაინც... შენ იცი, რომ ნებისმიერი გზა მაინც შენს თავთან დაგაბრუნებს, უბრალოდ ერთობი... ჩვენი ცხოვრება ლაბირინთს გავს, თამაშს, მაქსიმუმი რაც შეიძლება დაგემართოს, ლაბირინთში დიდი ხნით გაიჭედო, ან ჩიხში შეხვიდე და მეტი დრო დაკარგო, შეიძლება ამის გამო ცოტა ინერვიულო კიდეც, მერე რა?!. ეს ხომ თამაშია, ვინ არ განიცდის თამაშის დროს?.. ვინ არ ფიქრობს თამაშს მოგებით დაასრულებს თუ წაგებით?..
ილუზორული აგონია ჩვენს ცნობიერებას აიძულებს მომავლის დავიწყებას, მაგრამ სულზე აგონია არ მოქმედებს. მეხსიერება მხოლოდ ჩვენი ტვინის თვისებაა, სულისას არ გავს, მეტიც, სულს მეხსიერება საერთოდ არ აქვს, მას მხოლოდ ცოდნა აქვს. იმისთვის, რომ გახსოვდეს მომავალი, არაა აუცილებელი ტვინის დაძაბვა, ის მაინც უსუსური და დროებითია, დროების შვილი...
მე გიხსენებ შენი “ხვალიდან”, მაგრამ ჩემს მომავალს ისევე ვერ ვხედავ, როგორც შენ ვერ მხედავ ამჟამად. გზების მსგავსად მომავალიც პარალელურია, ისევე როგორც წარსული, ამიტომ ნუ იფიქრებ რომ შენ არჩევანს მხოლოდ წარსულში ან მომავალში აკეთებ, არა, შენს არჩევანს ყოველთვის “ახლა” აკეთებ, ამ მომენტში, ამ წერტილიდან და ამ ნაბიჯით... გადაწყვეტილებას კი დროის მიღმა იღებ, იქ, საიდანაც ყველა დრო და გზა ერთ რუკაზეა გაწერილი, შენივე დაწერილი და განცდილი. აქ გაკეთებული არჩევანი ყველა დროში ერთნაირად მოქმედებს, შედეგს ცვლი როგორც აქ, ისე წარსულშიც და მომავალშიც.
ხანდახან ასეც ხდება, როცა გამოუვალ მდგომარეობაში ვვარდებით, თითქოს ერთ წერტილში ვიყინებით და გზა არსაიდან ჩანს. ვდგავართ გზაჯვარედინზე და მიუხედავად ბევრი მიმართულებისა, არ ვიცით საით წავიდეთ. ამ დროს ჩვენი გადაწყვეტილება ყველაზე მნიშვნელოვანია, და თითქოს ვიღაც ხელოვნურად აქრობს შუქებს, და გვაფარებს შუქგაუმტარ ფარდას, რომ ვერ დავინახოთ ვერცერთი გარედან შემოსული სხივიც კი...
ამ დროს შეიძლება ყველაზე დიდი არჩევანი არჩევანზე უარის თქმა იყოს, მიყუჩება და გარინდება იმ ერთ წერტილში, გულის ყურის დაძაბვა, იმიტომ რომ სწორედ აქ, როცა შენ ჩერდები და მიენდობი სიჩუმეს, როცა გარშემო ყველა კარი ჩარაზულია და ბნელა, მხოლოდ ის კარი იღება, რომელიც წინასწარ გახსნილი დატოვე. დანარჩენი კარები კი ჩააბნელე, რომ არჩევანის მრავალფეროვნებას შენთვის თვალი არ მოეჭრა... სწორედ აქ იცვლი მიმართულებას, მთავარია სიბნელემ და ვაკუუმმა არ შეგაშინოს.
და მაინც... შენ იცი, რომ ნებისმიერი გზა მაინც შენს თავთან დაგაბრუნებს, უბრალოდ ერთობი... ჩვენი ცხოვრება ლაბირინთს გავს, თამაშს, მაქსიმუმი რაც შეიძლება დაგემართოს, ლაბირინთში დიდი ხნით გაიჭედო, ან ჩიხში შეხვიდე და მეტი დრო დაკარგო, შეიძლება ამის გამო ცოტა ინერვიულო კიდეც, მერე რა?!. ეს ხომ თამაშია, ვინ არ განიცდის თამაშის დროს?.. ვინ არ ფიქრობს თამაშს მოგებით დაასრულებს თუ წაგებით?..
დღეს მე არ გკარნახობ არაფერს, არ მიგითითებ და არ ცვდილობ არჩევანი შეგაცვლევინო, უბრალოდ მინდა გაგახსენო და დაგამშვიდო, ნებისმიერი უკვე გადადგმული ნაბიჯი, რომელსაც წარსულში ხედავ, სწორი თუ არასწორი, მტკივნეული თუ სასიხარულო, ეს შენი გადაწყვეტილებაა, შენი არჩევანი იმ მილიონიდან, რომელიც უკვე გაიარე, და რახან მილიონიდან სწორედ ამ ერთზე გააკეთე არჩევანი, დარწმუნებული იყავი, რომ ეს შენთვის საუკეთესო იყო.
/11.08.2016/
Комментариев нет:
Отправить комментарий