რამდენი მდინარე ითვლის თავის წუთებს მოძრაობაში... რთული და საინტერესოა თითოეულის გზა. ერთმანეთისგან სრულიად განსხვავებული, მაგრამ ერთი პირველსაწყისით და ერთი მისწრაფებით - შეერწყან ოკეანეს.
...ყველა მდინარე ხომ მთის წვერიდან იწყებს დროის ათვლას, ყველა ანკარა წყაროა თოთო ბავშვობისას, მაგრამ ყველა საკუთარ კალაპოტს იკვლევს.
დააკვირდით რა ლაღია თოვლითშობილი, მთასმოწყვეტილი ნაკადული, მსუბუქად და ღიღინით რომ მოხტუნაობს კლდეებზე.. რა წკრიალა და მელოდიურია მისი ხმა, რა მსუბუქია.. ხელით რომ შეეხო, შეიძლება არც დასველდე. ისეთი გამჭვირვალეა, რომ არა მისი მაცოცხებელი ხმა, შეიძლება ვერც შეამჩნიო. თავად სიცოცხლე სჩქეფს, წყარო კი არა.. თავად უკვდავება მორაკრაკებს. ამ ხმას გულის რითმი თავისით ყვება და თვალდახუჭულიც მიაგნებ...
ალბათ იშვიათად ხდება, რომ ასეთმა ანკარამ და აუმღვრეველმა მიაღწიოს ოკეანეს... არა, ალბათ არასოდეს ხდება ასე, რადგანაც ოკეანემდე ქვიშების გავლა უწევთ, რომ აღარაფერი ვთქვათ გზადშემოყრილ ქვებზე და კენჭებზე. ასე, გზადაგზა უამრავი ბარიერის გადალახვით ყალიბდება თითოეულის კალაპოტი და ხასიათი: სწრაფი, მდორე, ანკარა, გახელებული, აჩქარებული, აზვირთებული, ნელი, მშვიდი, ვიწრო, ფართო, ღრმა, სუფთა, ამღვრეული, ხმაურიანი, ჩუმი...
... და მაინც, ყოველი მათგანის თანდაყოლილი სწრაფვაა ოკეანე. სიმშვიდეს ეძებენ მასში, ზოგი ოკეანის სიღრმეში, ზოგიც მის ზედაპირზე. გახელებული - წყნარდება, ამღვრეული - იწმინდება, მდორეს - სიცოცხლე უბრუნდება.
...თითოეული კენჭი მოგონებებად მიჰყვებათ და დროდადრო თოვლის სისპეტაკე ენატრებათ. ნოსტალგიით შეპყრობილი დაუოკებელი მდინარეები, ტალღებად ეხეთქებიან ნაპირებს და მზის გულზე ორთქლდებიან, რომ ისევ წვიმად და თოვლად შეიგრძნონ სიცოცხლე.. ისევ ნაკადულად დადნნენ და ნაცნობ კენჭებს მიეალერსონ.
ოკეანის სიღრმეში ჩაღვრილ მდინარეებთან კი ქარები ვერ აღწევენ და ზედაპირზე აბობოქრებული ტალღები სიმშვიდეს ვერ ურღვევენ. ისინი აღარასოდეს აორთქლდებიან...
/12.02.2016/
Комментариев нет:
Отправить комментарий