გზა

ცხოვრებაში არცერთ ადამიანს არ უწევს იმის განცდა (გადატანა), რაც მისთვის არაა განკუთვნილი. 

ყველაფერი, რაც ჩვენს ცხოვრებაში ხდება, ყველა - ვინც ამ გზაზე გვხვდება, საჭიროა ჩვენივე გამოცდილებისთვის, ეს გზა ხომ თავადაა ცხოვრებაც და გამოცდილებაც, რომელსაც კონკრეტულ პუნქტამდე მივყავართ.. პუნქტამდე და არა დასასრულამდე, ვინაიდან დასასრული უბრალოდ არ არსებობს (ისევე როგორც დასაწყისი). 

რაც უფრო რთულდება და მძიმდება გზა, მით უფრო ახლოს ხარ პუნქტთან, მით უფრო ნაკლებია ჟანგბადი ფილტვებისთვის და მით უფრო მტკივნეულია კენჭები ფეხის გულებისთვის.. მაგრამ ამავე დროს ამტანიანობაც გაცილებით მეტია.. 

ვერავინ ვერაფერს ვერ გვასწავლის, ჩვენივე გზაა ჩვენი მასწავლებელი, გზა კი - ჩვენ ვართ თავად, იმ გზაზე შემხვედრი თითოეული ადამიანიც, ყვავილიც და კენჭიც ჩვენ ვართ, უბრალოდ უნდა მივყვეთ ბოლომდე და მივენდოთ.. 

მე მიყვარს ჩემი გზა, ხან ეკლიანი და ხან ყვავილიანი, ხან ფერადი და ხან ერთფეროვანი, მტკივნეული და ამავე დროს სიხარულით სავსე.. 

მიყვარს თითოეული ეკალი, რომელიც ფეხში შემსობია, 
მიყვარს თითოეული ვარსკვლავი, ღამით გზა რომ გაუნათებია. 

ყოველი ღამე დილის მაუწყებელია.. ყოველი წვიმა - გადაღების; 
მთავარია ლოდინი შეგვეძლოს.