- ადექი! - ხელი გამომიწოდა ალექსანდრემ და გარეთ გამიყვანა უკუნეთ სიბნელეში. აქ ვარსკვლავების სინათლეც ვერ აღწევდა, ისე ფარავდნენ ცას უზარმაზარი ხეები, - გრძნობ, როგორ ივსები წყვდიადით? გრძნობ აუტანელ ტკივილს, სუსხს, წნეხს, თითქოს ვიღაც შიგნიდან ცდილობს გამოგდევნოს სხეულიდან? მითხარი რას გრძნობ.
- საფრთხეს, - ძლივს ამოვღერღე, ისე მიკანკალებდა ხმა.
- დიახ! სიბნელეში მეტი საფრთხეა, მაგრამ ამავე დროს, საფრთხისგან თავის დაღწევის მეტი საშუალებაც. ადამიანს ინსტიქტურად ეშინია სიბნელის, ვინაიდან მხოლოდ საფრთხეს და სიკვდილს ელის მისგან, მაგრამ სიკვდილისგან ვერც სინათლე დაგვიცავს, ეს გვავიწყდება. სიკვდილს არ აინტერესებს დღეა თუ ღამე, ის მოვა როცა მოვა, და ვერსად გაექცევი, ის თვითონ ირჩევს დროს. ამიტომ მიზეზად არ გამოდგება, ეს მხოლოდ ჩვენი გონების თამაშებია. რეალური მიზეზი თუ გაინტერესებს, არის ის, რომ სიბნელე კარგად მალავს იმას, რასაც სინათლე ვერ ახერხებს. ამავე დროს, სიბნელე უფრო კარგად ავლენს იმას, რასაც ვერ ხედავ ჭარბი სინათლის დროს. გაიხსენე წუხანდელი მოჭედილი ცა. იქ მთავარი ვარსკვლავები კი არა, მათ შორის გაშლილი წყვდიადი იყო. შენთანაც იგივე ხდება, როცა საკუთარ თავთან სულ მარტოდ-მარტო რჩები, სრულ წყვდიადში, იმდენ რამეს ხედავ, რომ თავის მოკვლამდე სულ რაღაც ერთი ნაბიჯი გრჩება. ამ დროს, ერთი სული გაქვს გამოიქცე და სინათლით გადაფარო პატარ-პატარა, მაგრამ ვარსკვლავებივით გაბნეული უთვალავი ლაქა. სიბნელის გარეშე ისეთივე შეუძლებელია თავის შეცნობა, როგორც კოსმოსის...
„Sic itur ad astra - ასეთია გზა ვარსკვლავებისკენ.“
/ნაწყვეტი წიგნიდან "Nyctophilia"/
Комментариев нет:
Отправить комментарий