არსებობს ცრემლები,
წვიმისგან რომ ვერ არჩევ
და წვიმა,
ცრემლებისგან რომ ვერ არჩევ.
არსებობს სიტყვები,
გრძნობისგან რომ ვერ ანსხვავებ
და ანაბეჭდად გიტოვებს სულში...
ცოცხალი, ფერადი,
სველი ქრიზანთემების სურნელით.
ისმენ, გძრავს, პულსს გიჩერებს,
მაგრამ ვერ ხვდები რატომ,
პატარა ხარ ჯერ...
მერე ნანობ. გგონია დაკარგე.
არადა, სულ აქ არის, თან დაგყვება.
არ ჭკნება, არ უფერულდება,
არომატს არ კარგავს,
სუნთქავს... ისევ შენთანაა.
არა როგორც მოგონება,
არა როგორც ისტორია,
როგორც ანაბეჭდი,
ერთხელ და სამუდამოდ კვალდამჩნეული,
წარუშლელი...
აღარ გახსოვს, თმის ღერიდან ფეხის ფრჩხილამდე
კოკისპირულ წვიმაში გაწუწული სილუეტი...
აღარ გახსოვს გალურჯებული ტუჩების კანკალი,
აღარც დახრილი თვალები,
ნაწილობრივ შიშისგან,
ნაწილობრივ მორცხვობისგან,
არც ის, როგორ ამოღერღე:
"რას ელოდებოდი?"
მან კი პასუხი არ გაგცა,
უბრალოდ,
ვითომც არაფერი,
ადგა და სულზე ამოგიტვიფრა:
"ველოდებოდი, რომ...
ან შენ გამოხვიდოდი, ან მზე!"
19.11.2017
Комментариев нет:
Отправить комментарий